2014 – Από τη μεγάλη Οθόνη στο Σανίδι

ΣΚΗΝΗ Α΄ – ΛΗΨΗ ΠΡΩΤΗ
Ελληνικός κινηματογράφος μισός αιώνας πριν. Φιλμ ως επί το πλείστον ασπρόμαυρο. Πολλοί από τους ηθοποιούς ερασιτέχνες, άλλοι δεν έχουν καν περάσει από δραματική σχολή. Κάποιοι αυτοσχεδιάζουν μπροστά στην κάμερα, προσθέτοντας ή αφαιρώντας ατάκες από το σενάριο.

ΣΚΗΝΗ Β΄  – ΛΗΨΗ ΠΡΩΤΗ
Αποσπάσματα από παλιές ελληνικές κωμωδίες ανεβαίνουν στο θεατρικό σανίδι! Ο θεατής δεν απολαμβάνει από τον καναπέ του σπιτιού του το έργο στην τηλεόραση, αλλά παρακολουθεί από μια θέση σε κάποια θεατρική αίθουσα.

ΣΚΗΝΗ Γ΄ – ΛΗΨΗ ΠΡΩΤΗ
Η κάμερα αντικαθίσταται από το βλέμμα του θεατή. Οι σκηνές εδώ δεν μπορούν να επαναληφθούν, παίζονται ζωντανά μπροστά στο κοινό. Ο ηθοποιός μιλά, τραγουδά και κινείται πάνω σε τριάντα τετραγωνικά. Το παραμικρό λάθος δεν μπορεί να διορθωθεί μ’ ένα “cut. πάμε πάλι” του σκηνοθέτη.

ΣΚΗΝΗ Δ΄ -ΛΗΨΗ ΠΡΩΤΗ
Ελληνικές κωμωδίες του 1950, του ’60 και του ’70 δραματοποιούνται όχι σε κάποιο θέατρο της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης, αλλά στη Βιέννη. Και μάλιστα από ερασιτέχνες ηθοποιούς;

Μπορεί ένα τέτοιο εγχείρημα, μια “θεατρική ταινία-μιούζικαλ” να πετύχει;

ΝΑΙ
*Γιατί οι ελληνικές κωμωδίες είναι σαν το παλιό ελληνικό κρασί: όσο περισσότερο παλιώνει, τόσο κερδίζει σε αξία και σε γεύση.
*Γιατί η ελληνική κωμωδία μοιάζει με τον ελληνικό ήλιο: λαμπερή, ζεστή και πάντα νέα.
*Γιατί με τον πατέρα μου, που πλησιάζει τα 80, και την οκτάχρονη κόρη μου, γελάμε στις ίδιες σκηνές, με τις ίδιες ατάκες και δε σηκώνεται κανείς μας πριν τελειώσει η προβολή.
*Γιατί την πεντηκοστή φορά που θα δω τη Βασιλειάδου με τα γιατροσόφια της να κοντράρεται με τον Ορέστη Μακρή, τον μοναχικό και απελπισμένο εκπρόσωπο της ιατρικής επιστήμης στη Λεστινίτσα, ένα χωριό στη μέση του πουθενά της ελληνικής υπαίθρου, θα την απολαμβάνω σαν να τη βλέπω για πρώτη φορά.
*Γιατί ο Θεός της Ελλάδας όρισε να βρίσκονται ταυτόχρονα εν ζωή και να συνεργάζονται στην ίδια ταινία ιερά τέρατα της Τέχνης, όπως ο Τσιφόρος, ο Σακελλάριος, ο Χατζιδάκης.
*Γιατί ο ίδιος “Έλληνας Θεός” έπλασε ηθοποιούς με τόσο πηγαίο ταλέντο, που ούτε οι ίδιοι δεν το συνειδητοποιούσαν: Βουγιουκλάκη, Παπαμιχαήλ, Βασιλειάδου, Μακρής, Σταυρίδης, Γκιωνάκης, Αυλωνίτης, Ρίζος, Καρέζη, Αλεξανδράκης, Μελίνα, Βλαχοπούλου, Κωσταντάρας, Βρανά, Βουτσάς, Ηλιόπουλος, Χατζηχρήστος, Βέγγος…
*Γιατί η Ελλάδα, μέσα στα τόσα προβλήματα και βάσανα, έμαθε να γελά. Απ’ τον Αριστοφάνη και τον Μένανδρο ως την παρέα σε μια γωνιά της ταβέρνας που ξεκαρδίζεται με τα πιο “φρέσκα” ανέκδοτα.
*Γιατί στις ταινίες βλέπεις, μυρίζεις, γεύεσαι, αφουγκράζεσαι, αγγίζεις την Ελλάδα. Φτωχογειτονιές, γλάστρες με βασιλικό σ’ ένα παραθύρι, μπουζούκια και Ζαμπέτας, εργάτες και φτωχοδιάβολοι που παλεύουν να τα φέρουν βόλτα κάθε μέρα, πεύκα και θάλασσα, χωριό και μεγαλούπολη. Και πάνω απ’ όλα ο άλλος μικρός θεός της Ελλάδας, ο Έρωτας, που ό,τι και να γίνει, όσα προβλήματα κι αν εμφανιστούν, θα κλείσει την ελληνική κωμωδία με έναν ή περισσότερους γάμους.
*Γιατί στην κωμωδία ο Έλληνας θεατής βλέπει τον εαυτό του σαν σε καθρέφτη, μ’ όλα τα καλά και τα στραβά που κουβαλά αυτός ο “περίεργος” κάτοικος μιας μικρής γωνιάς του πλανήτη, προσπαθώντας να καταλάβει και να τον καταλάβουν οι άλλοι λαοί.

Γέλιο, τραγούδι, χορός: ο Έλληνας δεν προσπαθεί να ξεχάσει, να ξεφύγει από τη σκληρή πραγματικότητα – προσπαθεί να κάνει την πραγματικότητα να μοιάσει στην ψυχή του, που είναι γεμάτη φως, χαρά κι αγάπη για τη ζωή. Αυτή είναι η ευλογία και η κατάρα τούτου του λαού.

Κρατήστε μας λοιπόν μ’ εμπιστοσύνη το χέρι κι ελάτε μαζί μας για μια βόλτα στην Ελλάδα. Εδώ δεν χαμογελούμε, εδώ γελάμε με την καρδιά μας. Εδώ που κι ο θάνατος ακόμα αποκαλείται “Χάρος” (χαρά), για να ξορκίσει το κακό.
Τα φώτα χαμηλώνουν, η αυλαία ανοίγει. Καλή διασκέδαση!