2017 – Οι κυρίες της αυλής

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ

Υλικά

• Ένα αποτυχημένο μουσικό συγκρότημα που μάταια ψάχνει το “χιτ”
• Μια χορεύτρια καθηλωμένη σ’ ένα φτωχόσπιτο, που αποφεύγει με “χορευτική χάρη” τις εφόδους της εξαγριωμένης σπιτονοικοκυράς για τα απλήρωτα ενοίκια
• Ένας ταλαίπωρος χήρος ηλικιωμένος οργανοπαίχτης, που σέρνει την παμπάλαιη ρομβία του από πανηγύρι σε πανηγύρι για να κερδίσει το μικρό μεροκάματο και να προικίσει τη μοναχοκόρη του
• Μια μελαγχολική απρόσιτη γυναίκα, που περιμένει χρόνια την επιστροφή του άντρα της από το εξωτερικό
• Μια σειρά από ανεκπλήρωτους έρωτες: ο Τάσος είναι ερωτευμένος με την Αννούλα, η Αννούλα ερωτεύεται τον Νίκο, ο Νίκος πολιορκεί την καρδιά της Μελίτας, η Νίτσα παθιάζεται με τον Τάσο. Φαύλος κύκλος…

Όλα τα παραπάνω μισοσαπισμένα υλικά αναμειγνύονται σ’ ένα μικρό “ταψί” που κλείνει ολόγυρα μια υποβαθμισμένη Αθηναική συνοικία της δεκαετίας του 1960. Εκτελείτε πιστά την παραπάνω συνταγή και εν συνεχεία εκτελείτε με ηρεμία τον εαυτό σας, επιλέγοντας ελεύθερα κάποιον από τους ποικίλους τρόπους αυτοκτονίας που έχει επινοήσει για σας ο ανθρώπινος “πολιτισμός”.
Καλή σας όρεξη – κακή, ψυχρή κι ανάποδη χώνεψη!

Κι όμως… Πώς γίνεται κι όλα αυτά τα άθλια υλικά στο τέλος να μοσχοβολούν και να έχουν τόσο γλυκιά γεύση;
Το μυστικό είναι ο τρελός μάγειρας… δηλαδή ο Πίπης. Ένας ατάλαντος ζωγράφος, που όσο πιο άτεχνες φιγούρες γρατσουνίζει στο καβαλέτο του, τόσο πιο όμορφα χρωματίζει τον καμβά της ζωής στη μικρή φτωχική συνοικία.
Η ζωή του δε διαφέρει από αυτήν των γειτόνων του: η γυναίκα του, 20 χρόνια μανεκέν όπως δηλώνει η ίδια, περνά τη μέρα της μεγαλώνοντας το μωρό της και αναπολώντας τις παλιές εποχές της δόξας. Ενώ ο ίδιος ο Πίπης προσδοκά τη μέρα της καλλιτεχνικής του αναγνώρισης, κάνοντας τράκα τσιγάρα από τους γείτονες και βγάζοντας ένα μικρό μεροκάματο διακοσμώντας τοίχους μαγαζιών, με το τελικό αμφίβολο αποτέλεσμα να μην αρέσει ούτε στους άτεχνους ταβερνιάρηδες-εργοδότες του.
Ο Πίπης όμως, σε αντίθεση με όλους τους άλλους γύρω του, δεν παραπονιέται, δε βαρυγκομά, δε σκύβει το κεφάλι για να υποταχθεί σε μια αδυσώπητη μοίρα. Δεν ακολουθεί τη λογική της άθλιας πραγματικότητας που έρχεται να τον ταπεινώσει και να τον συνθλίψει. Κι αφού η πραγματικότητα δεν προσαρμόζεται στα όνειρά του, εκείνος δε ματαιώνει τα όνειρά του, ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ! Μεταμορφώνει τη μίζερη συνοικία σε μια ολόφωτη αυλή, γεμάτη χαρούμενους ανθρώπους που ξαναβρίσκουν το χαμόγελο της ελπίδας και της αισιοδοξίας.
Η αθώα Αννούλα, μια ρομαντική ψυχή που μοιάζει πολύ με την ψυχή του αθεράπευτα αισιόδοξου Πίπη, εξομολογείται σε μια στιγμή ειλικρίνειας: “Αλήθεια, έχετε προσέξει πως άμα κοιτάζεις κάμποση ώρα τ’ αστέρια, νομίζεις πως χαμηλώνουν! Χαμηλώνουν τόσο πολύ… που λες κι ακουμπάνε στο τζάμι του παραθυριού σου! Δεν έχεις παρά ν’ απλώσεις το χέρι σου και να τα μαζέψεις στη χούφτα σου…” Ο Πίπης δε μαζεύει τ’ αστέρια μόνο για τον εαυτό του. Τα προσφέρει απλόχερα στους γύρω του σε μικρές συσκευασίες γέλιου, που ξεχειλίζουν ανθρωπιά και αγάπη.
‘Μα… ο τύπος είναι τρελός’ θα πείτε. Κι εν μέρει θάχετε δίκιο. Όσο “τρελός” ήταν ο Σωκράτης, που εκτελέστηκε για τις ιδέες του από τους ίδιους τους συμπολίτες του, παλεύοντας με το ενοχλητικό πείραγμά του να τους κάνει “να γνωρίσουν τον εαυτό τους”- ή ο Λεωνίδας, που αψηφώντας τους νόμους της στρατηγικής λογικής μένει να πολεμήσει μέχρι το τέλος, αν και ξέρει από πριν τον βέβαιο χαμό του ή ο ανώνυμος γιατρός χωρίς σύνορα, που αφήνει τη ζεστασιά και την ασφάλεια του σπιτιού και της στρωμένης δουλειάς του, για να απαλύνει τον πόνο των παιδιών της Αφρικής – ή οι ανώνυμες γιαγιάδες της Μυτιλήνης, που αγκαλιάζουν με στοργή και ταΐζουν με το μπιμπερό το μωρό του πρόσφυγα που πέρασε έξω από την πόρτα τους, γελώντας σαν μικρά παιδιά.

“Είμαστε όλοι μέσα στο βούρκο, όμως μερικοί από μας κοιτάζουμε τ’ άστρα” (Oscar Wilde)