Παραμερίζουμε ποιητή για να περάσεις

          Το ιδιόμορφο αυτό θεατρικό έργο αποτελεί μια συνοπτική αφήγηση της ζωής του μεγάλου Έλληνα ποιητή και αγωνιστή Γιάννη Ρίτσου. Επικεντρώνεται στους πιο σημαντικούς σταθμούς μιας πολυτάραχης ζωής, πλούσιας σε συγκινήσεις και ποιητική παραγωγή. Οι ηθοποιοί είναι ταυτόχρονα αφηγητές, που συνοδεύουν την καθαρή αφήγηση των περιστατικών με αυθεντικούς στίχους του Ρίτσου, συνταιριάζοντας αρμονικά την ποίηση με συγκεκριμένα περιστατικά. Σε αρκετά σημεία η αφήγηση-απαγγελία διακόπτεται, για να πάρουν τη θέση της μελοποιημένοι στίχοι του ποιητή.

          Πρόκειται για μια πρωτότυπη σύλληψη, που συνδυάζει με απόλυτη επιτυχία διαφορετικά είδη τέχνης: θέατρο, λογοτεχνία, μουσική-τραγούδι. Ταυτόχρονα αποτελεί φόρο τιμής και γνωριμία του θεατή με έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες σύγχρονους ποιητές, τον Ρίτσο. Παρακολουθούμε την παράλληλη πορεία της πολιτικής δράσης και της ποιητικής του δημιουργίας, με την τελευταία να τον οδηγεί πολλές φορές στα πρόθυρα του Βραβείου Νομπέλ Λογοτεχνίας. Δυστυχώς, πολιτικοί κυρίως λόγοι εμπόδισαν την επιβράβευση ενός λογοτεχνικού έργου, που συγκλόνισε και συγκλονίζει μέχρι σήμερα κάθε Έλληνα και ξένο ανθρωπιστή-λάτρη της ποίησης. Γιατί ο Ρίτσος ήταν πάνω απ' όλα πρότυπο αγωνιστή, που παλεύει και γράφει στίχους-ύμνο στον άνθρωπο, πέρα και πάνω από φυλές, έθνη και θρησκείες. Διακηρύσσει αξίες πανανθρώπινες και διαχρονικές, όπως η ειρήνη, η αγάπη και η ελευθερία. Αυτή ακριβώς η πίστη σ' αυτά τα αιώνια ιδανικά είναι που οδήγησε τον Ρίτσο σε ανοιχτή σύγκρουση με την εκάστοτε πολιτική εξουσία, με συνέπεια τις αλλεπάλληλες διώξεις και εξορίες του. Η παγκόσμια λογοτεχνική κοινότητα παρακολουθούσε με συμπάθεια και αγωνία τον μοναχικό και άνισο αγώνα του ποιητή, εκφράζοντας πολλές φορές τη συμπαράσταση και την αγανάκτησή της για τις ταλαιπωρίες ενός λογοτέχνη εξαιτίας των ιδεών του. Με μοναδικό του όπλο τον στίχο, ο Ρίτσος πολεμά γενναία τον αυταρχισμό της ωμής βίας του καθεστώτος.

          Το εν λόγω θεατρικό έργο συγκινεί, προβληματίζει και εμπνέει τον σύγχρονο θεατή, καθιστώντας τον μέτοχο ηθικών αξιών που ειδικά στις μέρες μας χρειάζονται περισσότερο παρά ποτέ. Βγαίνοντας από την παράσταση είναι βέβαιο πως γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, με την καρδιά μας να στρέφεται προς τον συνάνθρωπο με ειλικρινή αγάπη και ενδιαφέρον. Όπως το λέει ο ίδιος ο Ρίτσος "και να, αδερφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα, δε χρειάζονται περσότερα".